Përqindja e të rriturve në Angli që thonë se bëjnë biçikletë të paktën një herë në muaj ka rënë në 13.1%, shifra më e ulët që nga fillimi i regjistrimeve në 2015-16. Këtu, lexues nga e gjithë Mbretëria e Bashkuar shpjegojnë pse ata kanë hequr dorë nga ngasja e biçikletave në rrugë, transmeton arbresh.info.

“Unë e ndalova çiklizmin sepse biçikleta ime u vodh dy herë. Edhe pse kisha sigurim, humba rreth 400 £ nga bravat. Ajo përvojë ishte e mjaftueshme për të më penguar të blej një biçikletë për herë të tretë. Kam dalë një ose dy herë me biçikletën e gruas sime sepse më ka munguar çiklizmi – por jo aq sa për të blerë një të re”, thotë Leon, 35, zhvillues i softuerit në Londër.

Një britanike tjetër po ashtu thotë nuk do të ngasë më biçikletë.

“Unë kam ngarë një biçikletë gjatë gjithë jetës sime dhe kam bërë mijëra kilometra, por kam pasur disa vjet pushim. Kur fillova përsëri menjëherë pas mbylljes, ishte një përvojë vërtet e frikshme. Pothuajse pa përjashtim, të gjithë përdoruesit e rrugës ishin agresivë dhe të padurueshëm dhe nuk kishin nevojë të ndanin rrugën. Miqtë e mi, gjithashtu çiklistë me përvojë, kanë pasur aksidente traumatike dhe të rrezikshme për jetën. E di që Kodi i Autostradave ka ndryshuar për t’u dhënë më shumë të drejta çiklistëve, por kjo nuk do të bëjë asnjë ndryshim. Nuk do të ngas më biçikletë, më kanë ikur nervat. Megjithatë, do të eci më shumë dhe do të përdor transportin publik më shpesh”, thotë për The Guardian, Helen Simpkin, 55, mësuese në Penarth.

Rreziku i lartë ka bërë që ta braktisë çiklizimin edhe pensionistin, 75 vjeçar, Dave Symons.

“Fillova të eci përsëri me biçikletë rreth tre vjet më parë, për t’i mësuar nipit tonë sigurinë rrugore. Por këtë vit ne shitëm biçikletat tona. Është shumë e rrezikshme këtu. Ka shumë pak trotuare, asgjë nuk është e shënuar për çiklistët dhe ato shtigje biçikletash që kemi janë shumë larg. Shtegu më i afërt i biçikletës i bërë me qëllim për ne është rreth 3 milje larg dhe është thjesht një shteg i drejtë, ku nuk ka asnjë mënyrë për t’i mësuar nipit tim kthesat majtas e djathtas e kështu me radhë. Dhe na duhej një makinë për të arritur atje”, deklaroi Symons.

Edhe Trina, 36 vjeçare, thotë se ka ndërprerë çiklizmin disa muaj më parë.

“Pjesërisht për shkak se jam shtatzënë, por edhe për shkak të sasisë së abuzimit që kam marrë nga shoferët në qytet.Herën e fundit që isha jashtë, kalova rrugën me biçikletë kur drita u ndez jeshile për çiklistët dhe këmbësorët. Një makinë më ndoqi në rrugë, ndaloi dhe dy të rritur më bërtitën nga makina e tyre. Unë u trondita vërtet dhe me trishtim vendosa që nuk do ta nxirrja biçikletën përsëri në qytet derisa të lindte fëmija”, thotë Trina nga Glasgow.

Dikush e ka qef mjaftë shumë por komplikimet që i shkaktoi COVID19 i bëjnë të pamundur ngasjen e biçikletës.

“Më ka kapur Covid në fund të tetorit të vitit të kaluar. Unë isha vaksinuar dhe filloi si një ftohje e lehtë. Më vonë pata një rast mjaft të rëndë me Covid të gjatë. Unë kam qenë jashtë punës për 10 muajt e fundit dhe në fillim mezi ngjisja një shkallë. Rrahjet e mia të zemrës do të rriteshin deri në 150. Unë thjesht nuk mund të ushtrohem më. Unë marr beta bllokues për të kontrolluar rrahjet e zemrës. Më së shumti tani mund të ngas një biçikletë ngadalë për rreth një kilometër. Më mungon çiklizmi. Ka kaq shumë njerëz që vuajnë nga Covid për një kohë të gjatë si unë. Unë isha një 45-vjeçare e shëndetshme, shkoja rregullisht në shëtitje, shkoja në punë me biçikletë, notoja, të gjitha këto. Është një boshllëk i madh në jetën time”, thotë Kerstin Sailer, 45 vjeçe, profesoreshë në UCL, Londër./arbresh.info/